پروتكل‌هاي مسيريابي زيادي براي شبكه‌هاي موردي پيشنهاد شده است، كه هريك داراي مزايا و معايب خاص خود مي‌باشند، و لذا مي‌توانند براي محيطي خاص با شرايط مخصوص به خود مفيد واقع شوند. براي ايجاد ارتباط و براي کشف مسير بين گره‌ها در شبکه‌هاي موردي، از يک نمونه پروتکل مسيريابي استفاده مي‌شود. يکي ازمهمترين مسائلي که در هرنوع شبکه‌اي مطرح مي‌شود، مسيريابي و پيدا کردن مسيرهاي بهينه به هرمقصدي است. مسيريابي در شبکه‌هاي باسيم وشبکه‌هاي بي‌سيم داراي زيرساخت که نقاط دسترسي در آنها ثابت هستند، خود مسئله بسيار مهم و مشکلي است و درشبکه‌هاي موردي که گره‌ها ثابت نيستند و دائم درحال تغيير مکان هستند مي‌تواند بسيار سخت‌تر باشد و به تمهيدات بيشتري نياز دارد. انتخاب يک مسير با کارايي بالا از اهميت خاصي برخوردار است. ايجاد چند مسير با در نظر گرفتن پارمترهاي مانند نرخ تحويل بسته، توان عملياتي، تاخير و غيره مي‌توان کارايي شبکه را افزايش داد. طبقه‌بندي‌هايي که براي مسيريابي در شبکه‌هاي موردي انجام شده هريک داراي مزايا و معايبي مي‌باشند، در بين پروتکل‌هاي مختلف، پروتکل‌هاي سلسله مراتبي (مبتني بر خوشه‌بندي)، به مقدار زيادي در کل انرژي مصرفي توسط شبکه صرفه جويي مي‌کنند. در اين پروتکل‌ها، تشکيل خوشه‌ها، انتخاب يکي از گره‌ها در هر خوشه به عنوان سرپرست خوشه و اختصاص وظايف خاصي به آن، به مقدار زيادي در مقايس پذيري شبکه، افزايش طول عمر شبکه موثر است. در اينجا مسئله اين است که وظايف بيشتري گره سرخوشه انجام مي‌دهد که اين کار باعث افزايش تاخير و سربار مسیریابی در مسيريابي بين خوشه‌اي مي شود. فرايند مسيريابي بايد بگونه‌اي باشد که گره سرخوشه کمتر درگير اين مسئله باشد.