هدف پنهان نگاری، برقراری ارتباط امن به صورت کاملا غیر آشکار می باشد. در واقع یک سیستم پنهان نگاری باید به گونه‌ای اطلاعات محرمانه را در یک حامل رسانه ای مانند (صوت، تصویر، ویدئو و غیره) پنهان کند که هیچ تغییر محسوسی در رسانه ایجاد نشده و شنود کننده غیر مجاز کانال (حمله کننده) نتواند به وجود اطلاعات سری پی ببرد. با این حال، تشخیص وجود پیام محرمانه در حامل با استفاده از الگوریتم‌های آشکار سازی امکان پذیر است. لازم به ذکر است، اگر الگوریتمی بتواند با نرخ موفقیتی بیش از حدس تصادفی فقط حضور پیام را مشخص نماید سیستم پنهان نگاری شکسته شده است. پنهان نگاری اطلاعات، روشی است که می‌توان اطلاعات مورد نظر را در قالب یک عامل پوشاننده و با بیشترین میزان دقت به امنیت، بین نقاط موردنظر جابجا نمود، به گونه‌ای که حتی اگر در طی مسیر، اطلاعات از طریق افراد غیرمجاز مورد دسترسی قرار گرفت امکان دستیابی به داده‌های پنهان شده وجود نداشته باشند. در پنهان‌نگاری هدف اصلی، امنیت به معنای عدم توانایی در اثبات وجود پیغام است. بسیاری از روش های موجود از روش های رایج برای پنهان نگاری تصویر استفاده می کنند، که حملات برای شکستن پیام مخفی در این مورد مطرح می شود. روش های متعددی برای پنهان نگاری ارائه شده است، استفاده از روش لبه یابی می تواند به افزایش ظرفیت مخقی سازی و امنیت داده برای پنهان کردن اطلاعات کمک کند؛ در این سمینار ابتدا به بحث مربوط به پنهان نگاری پرداخته و سپس روش های ارائه شده برای پنهان نگاری تطبیقی را مورد مطالعه قرار می دهیم.