شبکه‌هاي موردي سيار داراي محدوديت‌هایي هستند که از آن جمله مي‌توان به ناپايداري مسير و کمبود توان اشاره کرد، از اين رو به پروتکل مسيريابي نياز است، که با وجود اين شرايط و محدوديت‌ها، فرآيند مسيريابي را به طور شايسته انجام دهد. به علت تحرک گره‌ها در شبکه‌هاي موردي سيار، توپولوژي آن به طور دائم تغيير مي‌کند و اطلاعات مسيريابي بايد به طور منظم به روز شوند. علاوه بر اين، تحرک گره‌ها باعث ناپايداري مسير نيز مي‌شود و اگر پايداري مسيرها را در اين نوع شبکه‌ها ملاحظه نکنيم، باعث هدر رفتن منابع سیستم خواهد شد بنابراین با توجه به موضوعات اشاره شده در شبکه‌های موردی سیار، هر چقدر توان سیگنال گره‌ها بیشتر باشد در نتیجه پایداری شبکه نیز بیشتر شده و از منابع شبکه استفاده بهینه‌تری صورت می­گیرد و به عبارتی توان سیگنال با پایداری شبکه نسبت مستقیم دارد. به دليل اهميت پايداري و قابليت اطمينان در شبکه‌هاي موردي سيار، بسياري از پروتکل‌هاي مسيريابي کيفيت سرويس، قابليت اطمينان مسير را براساس پارامترهايي مانند تأخير انتها به انتها و پايداري، ارزيابي مي‌کنند و با توجه به قابليت اطمينان مسير‌ها، مسيري با بالاترين قابليت اطمينان را انتخاب کرده و سپس بسته‌ها را در مسير انتخابي ارسال مي‌کنند. در این سیمنار ضمن مطالعه جامع شبکه های موردی سیار به بررسی و ارزیابی پروتکل­ های مسیریابی پایدار پرداخته می شود.